به‌کارگیری تکنیک‌های تصمیم‌گیری چند معیاره فازی در برنامه‌ریزی راهبردی توسعه تاکسیرانی (مطالعه موردی: کلان‌شهر اهواز)

امروزه یکی از مهم‌ترین چالش‌های پیش روی کلان‌شهرهای ایران مسئله حمل‌ونقل درون‌شهری است. فقدان برنامه‌ریزی راهبردی برای سامانه‌های حمل‌ونقل شهری علاوه بر این‌که موجب تکرار سرمایه‌گذاری‌های مشترک در زیرساخت‌های جامعه می‌شود، باعث شده مشکلات بی‌شماری در اتصال زیرسامانه‌ها به یکدیگر ایجاد و موجب ناهماهنگی و ناسازگاری این سامانه‌ها با یکدیگر نیز گردد. در همین ارتباط، تاکسیرانی به‌عنوان یکی از ارکان اساسی و بخشی فعال در سیستم حمل‌ونقل عمومی کلان‌شهرها از نقش پراهمیتی در توسعه کارکردهایشهریبرخورداراست که پرداختن به آن می‌تواند بخش زیادی از مشکلات سیستم حمل‌ونقل درون‌شهری کلان‌شهرها را مرتفع نماید. به همین منظور پژوهش حاضر درصدد است تا با استفاده از رویکردی تلفیقی از تکنیک‌های تصمیم‌گیری چندمعیاره در محیط فازی نظیر دیمتل فازی(FDEMATEL) و فرایندتحلیلشبکه‌ای فازی(FANP)و با تلفیق آن‌ها در مدل استراتژیک SWOT، به تدوین و اولویت‌بندی راهبردهای توسعه تاکسیرانی در کلان‌شهر اهواز بپردازد. درراستایدستیابیبهاینهدف ضمنمروریجامعبرادبیاتموضوعمرتبطباپژوهشحاضرازنظراتتعداد20نفرازکارشناسانوخبرگانحوزه حمل‌ونقل و ترافیکاستفاده‌شدهاست. یافته‌های حاصل از تلفیق تکنیک‌های تصمیم‌گیری چندمعیاره در محیط فازی با مدل SWOT، نشان داد که در جهت نیل به توسعه تاکسیرانی در کلان‌شهر اهواز، می­بایست عملیاتی نمودن راهبردهای توسعه این نوع از حمل‌ونقل عمومی به ترتیب اولویت: اولویت اول) راهبرد تنوع(ST)؛ اولویت دوم) راهبرد بازنگری(WO)؛ اولویت سوم) راهبرد تهاجمی(SO)؛ و اولویت چهارم) راهبرد تدافعی(WT)، در رأس برنامه‌های اجرایی مدیران ذی‌ربط قرار گیرد.